Ramadan Karim!

Onderweg vertelt Friedrich (Fritz) allerlei verhalen over wat er allemaal gebeurd is, bijv. autobom in Tripoli waarvan het wrak bewaard is gebleven als monument. Ook zijn er verschillende gevechten uitgebroken waarbij het Libanese leger en snipers betrokken waren. Van de organisatie R&R moesten ze een tijdje om rijden als ze naar Beirut wilde gaan. Bepaalde vlaggen als steun voor bijv. partij voor de bevrijding van Syrie of bepaalde religie georienteerde partijen zoals Hezbollah worden periodiek verboden en overheen geplakt. Een moskee die zou fungeren als bolwerk voor terroristen staat in Tripoli, maar nu is het er gewoon veilig. Foto’s nemen en opvallen als buitenstaander is echter niet slim, want ze zijn hier erg op hun hoede voor geheime agenten en spionnen. Tripoli is in vergelijking met Beirut meer een open stad, ondanks het uiterst drukke centrum en de vele flatgebouwen waaronder een paar flink kapotgeschoten en vol kogelgaten. Als we Akkar naderen zien we prachtige heuvels waar ons verteld wordt over de archeologische en natuurlijke geschiedenis die teruggaat tot het Ottomaanse en Romeinse Rijk. Uiteindelijk gaan we zelf de heuvels in en komen we in Halba, de hoofdstad van de regio, gevolgd door een aantal overwegend moslim dorpen met smalle straatjes waar we doorheen manoeuvreren. Wanneer we dit doolhof verlaten bevinden we ons omgeven door grote velden met bomen, wat huizen en dieren. Relatief staan er nog redelijk wat huizen maar echt een bergdorp genaamd Bkerzala waar ze erg traditioneel leven en christelijk zijn.

Het Peace Centre is een groot huis met beneden een garage omgebouwd tot een klaslokaal, een speelruimte voor de kinderen die vol hangt met foto’s van de Syrische vluchtelingen en de hele benedenverdieping kinderhanden op de muren gedrukt. Boven is een grote keuken, een woonkamer met werkruimte, 3 slaapkamers, 2 badkamers en een paar balkonnen. We leven er met Fritz en Namr, een jongen van 19 uit Syrie die hier nu iets meer dan een jaar zit. Diezelfde avond gaan we naar een nabij gelegen restaurant met waterval. Erin springen is een ritueel voor vrijwilligers, maar het is al donker en eerlijk gezegd ook erg smal. Het is er erg mooi en het water erg fris, het eten erg lekker al is lever niet echt voor herhaling vatbaar. Na deze gezellige avond gaan we slapen en een rustig weekend tegemoet, althans dat dacht ik. Het Frans gezin komt op bezoek en het is meteen weer gezellig.

We zijn uitgenodigd voor een communiefeest door de familie van Tony, een werknemer van R&R die in Bkerzla woont, dus dat is helemaal leuk natuurlijk. Daarnaast zijn er nog 2 families uit de omgeving die een communiefeest daar vieren. Typisch Arabische muziek, de obers die instrumenten spelen samen met de familie en bijna iedereen danst mee. Wij zitten apart maar Fritz en Namr gaan er naartoe om zich te mengen en gebaren ons ook te komen. 2 meiden willen wat foto’s maken en gaan dichterbij en worden bijna in de menigte getrokken. Ze rennen snel terug en niemand van ons durft of wilt eigenlijk meedoen. We kennen ze ook niet, dus voelt een beetje raar. Irene is de enige die meedoet, maar dan wel bij onze tafel en ze doet het erg goed en leuk natuurlijk. Grappig om te zien hoe ooms, tantes en zelfs een baby tijdens het eten opstaan om te gaan dansen. De baby werd uiteraard opgetild ;) De muziek wordt gespeeld voor 2 families waartussen de obers schipperen en bij het verlaten zien we hoe het ook kan: rustig zitten met Vangelis – conquest of paradise op de achtergrond. Moet ook kunnen natuurlijk, maar verwacht je niet echt hier ;) Weer een gezellige avond achter de rug.

De volgende dag gaan we voor het eerst naar een van de scholen vlakbij een kamp. Onderweg hadden we al een Palestijns kamp gezien wat gewoon een wijk is met gebouwen aangezien ze er al heel lang zitten. Nu zien we voor het eerst waar de Syrische vluchtelingen zitten en het zijn er nog al wat, allemaal langs de weg in grote velden. De kampen zelf zijn niet erg groot al kunnen er toch rond de 100 mensen wonen. Bij de school aangekomen ontmoeten we sheikh Abdu en Mohammed, het schoolhoofd en een docent. We krijgen de lokalen te zien die in best goede staat zijn, maar van golfplaten zijn dus erg warm. Er hangen wat mooie schilderijen die door een docent(e) zijn gemaakt en allerlei posters om het ABC te leren en uiteraard tekeningen van de kinderen. Er is ook een toilet, een Franse wel te verstaan, al beweren de Fransen dat het Turks is :) uiteraard is het lachen geblazen dat ze niet willen erkennen als van henzelf en komt het later in de avond nog een paar keer ten sprake. We krijgen thee aangeboden die lekker zoet is, al is het voor sommigen te zoet. Er worden wat dingen besproken, Mohammed probeert wat Engels te spreken en heeft een geweldige lach, mede door zijn grote tanden. Mijn naam alleen al was genoeg om een eerste glimps op te vangen. Onderweg terug komen we nog een bekende kampleider tegen, ook weer erg vrolijk en nog wat kinderen die aant rondhuppelen zijn.

We gaan hierna lunchen bij een restaurant iets lager van de waterval en uiteraard gaat de jongen van het franse gezin zwemmen. Ik vergezel hem en de kou valt mee, het is lang niet de temperaturen die ik eerder bij bergwater heb meegemaakt. We eten weer lekker veel en ook al zit iedereen vol, de hele tafel wordt nog gevuld met schalen met allerlei soorten fruit. We kunnen dit niet afslaan, maar het gaat lang niet op dus nemen we wat mee voor onderweg. We gaan namelijk nog een tripje door Akkar maken en komen hierbij echt heel dicht bij de Syrische grens. Het is een rivier met aan beide kanten soldatenposten om te zorgen dat er geen vluchtelingen meer langs komen. Ze hebben namelijk de grenzen gesloten, wat niet zo gek is als je weet dat er 4 miljoen Libanezen zijn en ruim 1 miljoen vluchtelingen! Het uitzicht op Syrie zien we vanuit een klooster wat momenteel omgebouwd wordt tot een school. We rijden weer terug richting het peace centre en komen door een wijk waar mensen hetzelfde geloven als Assad en zijn poster hebben hangen en technisch gezien (customs) nog een stuk in Syrie. We zien nog wat weer kampen langs de bossen en nemen afscheid van de Dubois’. We zitten in de auto dus doet Irene de leuke handbegroetingen tegen het raam en uiteraard gaat het nog een keer mis. Erg lief! Net voordat we de heuvels in gaan om Bkerzla te bereiken zitten we met een kapotte band. Geen probleem, we bellen Tony die een goede krik heeft en het wiel snel vervangt. Onderweg zijn er een aantal die stoppen en vragen of ze kunnen helpen, erg behulpzaam. Fritz vertelt nog over een man die we op veel billboards en posters zien, Issam Fares. Hij is een voormalig minister en geeft gezinnen hier in de buurt 1000 dollar per maand. Elke keer als we langsrijden bedankt Fritz deze kerel uitbundig.

We krijgen de rest van de week allerlei trainingen, krijgen wat meer inzicht in het werk, veiligheid, wat de vorige vrijwilligers hebben gedaan etc. Afspraken maken is echter moeilijk omdat Fritz erg druk is met de volgende groep vrijwilligers op skype, besprekingen met het bestuur heeft over allerlei zaken, er constant gasten langskomen die hij en wij moeten opvangen etc. Dingen verschuiven is dan ook standaard en soms uren wachten voordat er iets gebeurt. In de tussentijd lezen we, praten we, lopen we wat rond in de buurt, doen boodschappen en dergelijke. Het is gezellig maar je wordt wel lui en lezen of beetje op telefoon zitten gaat ook vervelen natuurlijk. Gelukkig zorgen de gasten ervoor dat het af en toe opleeft als we echt niks meer te zeggen hebben en maar beetje vooruit zitten te staren. Een aantal buren komen langs waaronder een gast die eruit ziet als een patser genaamd Milo. Ik was net bezig met Arabisch leren dus teste ik het bij hem en vroeg hoe het ging, maar ook waar hij van hield. Blonde meiden met blauwe ogen...achteraf hoor ik dat hij een nummer van 1 van de vrijwilligers heeft gevraagd en meteen is gaan praten. De afgelopen week was zij dan ook de sjaak en kwam Milo telkens terug in de conversaties. Joyce, die hier ‘s middags vaak komt werken en alles wat betreft scholing overziet, is degene die een aantal Arabische zinnen en woorden opschreef en telkens test of ik het weet. Naast haar is er nog Nasr die over communicatie gaat en is hier ook dagelijks. Een slimme gast waar je goed over allerlei dingen mee kan praten. Hij heeft zijn oude carriere achter zich gelaten en wil nu iets goeds doen, dus werd hij doorverwezen naar R&R omdat hier geen corruptie is. andere NGOs hebben dit wel en hij zou zich meteen uitspreken zei die. Hij is ook erg gedisciplineerd en een beetje maf, een paar voorbeelden: abrupt gestopt met roken toen beweerd werd dat hij verslaafd zou zijn en om zichzelf te testen nog steeds sigaretten opgestoken, in zijn mond gedaan en niet geinhaleerd; een hete pan met blote handen opgetild zodat als het een keer nodig is in de toekomst, hij weet wat hem te wachten staat en ja hij had brandwonden; in de winter alleen maar ijskoud gedoucht voor als hij een keer zonder warm water zou komen te zitten.

Naast de eenmalige visites en werknemers die hier elke dag zijn, hebben we ook een aantal gasten die regelmatig terugkomen. Ten eerste is er Mark: een toffee gast van 26 uit Canada die hier een korte film van 15 minuten totaal gaat opnemen met zijn neef. Hij woont aan de overkant in een groot huis van zijn moeder en oma, die ‘s avonds paars oplicht. Hij komt nu best vaak langs, heeft meegegeten en een keer tot ‘s nachts met ons op het dakterras gezeten. We kunnen goed lachen met hem en omdat ie veel talen kent, die hij geleerd heeft via internet en youtube, kan hij met iedereen praten. Hij speelt ook gitaar die hier toevallig in een hoekje staat en de spaanse klanken klinken goed. Hij is ook erg grappig, een voorbeeld: tijdens een gesprek kwam hij uit het niets met het proberen van borstmelk (“don’t deny it, you wanna try it” wat de volgende dag de slogan van de dag wordt) en dat konden we natuurlijk niet laten rusten. Naast hem zijn er nog 2 meiden uit Engeland, die in Nederland hebben gewoond en het nog een beetje kunnen spreken, met een cameraman oorspronkelijk uit Libanon die een documentaire over R&R en de gevolgen van de oorlog in Syrie aan het opnemen zijn. Zij komen regelmatig hier slapen en vanochtend hebben ze ons opgenomen om het dagelijks leven in beeld te brengen. Ze richten zich echter op een aantal personen, waaronder Namr en sheikh Abdu en hun levensverhaal / visie. Tussendoor zijn nog 2 jongens een weekend gebleven, Sebastien uit Frankrijk en Shady uit Italie. Ook veel gelachen en goede gesprekken met hun gehad.

Zij arriveerden afgelopen vrijdag toen wij de Iftar, gezamenlijk het vasten breken, organiseren op het dak van het peace centre. 15 jongeren komen hier elke vrijdag voor een activiteit en met de eerste dag van Nasr, verzorgt hij deze. Hij deed een aantal icebreak activiteiten waarbij de kinderen iets moesten aanwijzen en het mochten noemen hoe zij het wilde. Aan het einde mocht iedereen wat roepen waarop Mohammed vrolijk meedoet. De kinderen komen vooral van het kamp bij de school die we vorige week zondag hebben bezocht. Ze zijn erg vrolijk, een beetje verlegen nog, al kennen we er een aantal die we in het kamp hebben gezien, waar ik zo op terug kom. De hele middag is het voorbereiden, dak schoonmaken, tafels en stoelen en natuurlijk het eten. We denken dat we te weinig hebben maar uiteindelijk blijft er heel veel over en als je nagaat dat we met zeker 30 man waren, is er dus echt heel veel werk in gestoken. Ik vond het raar dat er zoveel overbleef totdat ik zelf begon te vasten deze week. Je hebt na 12 uur vasten (8 tot 20u) echt niet zoveel honger, meer dorst waar ik dan ook de eerste dag meteen 2-3 glazen water dronk. Door de Ramadan leven kinderen ook meer ‘s avonds en blijven ze nog best lang. De meiden die we ontmoet hebben praten met de vrijwilligers en ik spendeer mijn tijd vooral met de gasten en Nasr die er ook net een dag is. Het shockeert hem dat zuid-afrika nog zoveel racisme kent en zijn beeld van een groot voorbeeld land door hoe ze zijn omgegaan na apartheid heb ik binnen 2 minuten verpest. Vele mannen roken waterpijp en de avond raakt ten einde. Ik doe samen met een andere vrijwilliger de grote afwas waarbij de 2 gasten staan te kijken en zeggen hoe goed werk ze hebben geleverd.

Het kampbezoek bij de school was vorige week dinsdagavond. Dit was ons eerste bezoek aan een kamp en we werden begeleid door deze oude wijze man. Hij wees ons tijdens het lopen van de school naar het kamp op 2 sterren, die Jupiter en Venus voorstellen. Deze zien we de hele week nog maar de beloofde ster van Jeruzalem (als ze elkaar overlappen en heel mooi schijnt te zijn) zien we hier in ieder geval niet. Bij het kamp aangekomen is er een kleine gebedsruimte, een soort uitkijkpost en ongeveer 10 tenten. We gaan bij een naar binnen en het is ongeveer 16m2 voor 8 personen. Schoenen uit, groeten en als eerste zitten. Alles om het de gasten naar hun zin te maken. We krijgen kussens als ze denken dat we niet lekker zitten en ook krijgen we als eerste thee en of koffie aangeboden. De moeder vraagt mijn naam en als ik Jelle zegt kijkt ze lachend om haar heen, denkt dat ik een grap maak en vraagt de andere vrijwilligers nadat ik herhaal dat het echt Jelle is of ik serieus ben. Ondanks dat ik de waarheid spreek haalt ze mij samen met haar dochter en een een vrouw die wat later binnen kwam even later in de maling. De thee die we kregen was namelijk een aantal groene bladeren met veel suiker en heet water. Om het te drinken kregen we een ijzeren rietje dat erg leek op een lepel. Ik kreeg dan ook de instructies om het rechtstreeks uit het glas te drinken. Toen ik dit probeerde lag iedereen dubbel. Toen het water op was vroeg ik om bevestiging dat je de bladeren toch niet op moest eten. De vrouw die later binnen kwam zag dit en deed voor dat ik het op moest eten. Toen ik dit wilde doen was het natuurlijk helemaal feest: 2 keer in de maling genomen!

Ze waren allemaal zeer vriendelijk en vertelde ook over hun vluchtverhaal: ze komen in dit kamp allemaal uit dezelfde buurt en zijn gevlucht nadat er in de buurt geschoten werd / een bom ontplofte. Ze komen rond van 13 dollar per persoon per maand, waar ook de huur voor hun plek op het veld (vaak van rijke arabieren of libanese grondeigenaren) van betaald moet worden. Ze kregen een tijd terug nog 19 dollar, wat ook niet veel is natuurlijk, maar de VN komt steeds meer zonder geld te zitten. Dit terwijl een of andere project manager 10.000 dollar per maand verdient, over corruptie gesproken! Ze worden officieel niet erkend door de Libanese overheid dus kunnen weinig ondernemen. Het voornaamste nu is dat de kinderen naar school gaan en ze willen echt leren. Ze weten niet hoe de toekomst eruit ziet en willen graag terug. Mohammed vertelt dat ie een jaar lang een tunnel heeft gegraven en ondergronds heeft geleefd. Hij probeert echt Engels te leren en voor mij te vertalen. We gaan uiteindelijk ook nog naar zijn tent maar krijgen eerst nog Tang, poeder waar je water bij doet. Het grappige is dat we dat thuis ook hebben en iedereen te zoet vond en zelfs vies. Het was dus hilarisch dat we het niet konden afstaan en iedereen een glas kreeg. Bij zijn tent introduceert hij ons aan zijn dochter en vrouw. Wanneer ik stil blijf omdat ik geen Arabisch spreek, zegt de vrouw er wat van en vraagt naar mijn levensverhaal. Hetzelfde geldt voor de familie in de andere tent. We worden echt zo hartelijk ontvangen dat je je schuldig voelt en een ook een beetje ongemakkelijk door de gastvrijheid.

Mensen zijn over het algemeen sowieso erg gastvrij, bijna iedereen groet je en nodigt je uit om langs te komen. Wanneer we tijdens een wandeling een Syrisch gezin passeren die in een verlaten open gebouw wonen, nodigt een klein meisje ons uit om naar hun toe te komen. Erg schattig! We zijn afgelopen maandag gezamenlijk met vasten begonnen en het wordt erg gewaardeerd en wordt aangemoedigd te slapen of in ieder geval te rusten. Gelukkig doen we niet veel, al maakt dat het erger denk ik omdat je constant aan eten en drinken denkt. De eerste dag begonnen we met de grote schoonmaak en zweette we ons kapot dus dat was niet erg slim, maar het viel allemaal reuze mee. Gisteren was het lastigste omdat we niet om 4 uur opstaan om nog een laatste maaltijd te nemen voordat officieel de zon op gaat. Zondag hadden we nog goed gegeten. Vandaag was het echter prima en makkelijkste tot nu toe.

Ramadan Karim!

Ik moest trouwens echt een andere naam verzinnen volgens de meiden dus ik gaf ze de volgende opties: Mahmoud (MAGMOET!), Kadafi, Khomeini of Hussein. Aangezien de eerste het lekkerste klinkt en af en toe door huisgenoot Namr en Joyce werd opgepikt, werd het Mahmoud. Waarschijnlijk doordat Tony Abboud heet en ze hem bij zijn achternaam noemen wat dus rijmt, was het een makkelijke keus. Al wordt deze nu eigenlijk alleen door mij en de 2 bovengenoemden gebruikt.