Welcome to Lebanon!

Reizen blijft altijd een aparte ervaring, een beetje onwerkelijk, voor mij althans. Ik realiseer nooit echt dat ik wegga totdat ik daadwerkelijk opstijg. Er zijn altijd wel tekens dat het gaat gebeuren natuurlijk: afscheid nemen, mensen wensen je succes, je loopt rond op Schiphol waar je toevallig Juan Luis Guerra hoort etc. Toch is dit nog niet genoeg en in de lucht waar je in het Engels aangesproken wordt is het ook nog allemaal erg vertrouwd. Pas als ik land ben ik echt weg van huis en begint het avontuur. Arabische tekens, chagrijnige mannen in legeruniformen en een beetje twijfelen bij een stempel zetten, een taxi chauffeur die niet echt Engels kan en je probeert teveel te laten betalen na 2 controleposten met barrières, prikkeldraad en een soldaatje te hebben gepasseerd, waarnaar hij vervolgens zegt: “Welcome to Lebanon”! Lekker toepasselijk. Helemaal gezien dat het plaatsje Monte Verde en de villa Moubarak heet.

De volgende dag wordt het ver weg gevoel versterkt door het Franse gezin waarbij ik verblijf alvorens naar Bkerzla (akkar) te gaan. Na goed uitgeslapen te hebben ontmoet ik de vrouw des huizes die mij meteen wegwijs maakt door het grote huis en voorstelt aan haar 2 dochters, Irène en Elouise. Irene is jarig en is 8 geworden, waar ik even in het Frans moet nadenken hoe ik haar moet feliciteren. Ik ontbijt en lunch met het gezin waar het laatste kind, een zoon van Mayeul die 11 jaar oud is, aanschuift samen met 2 vriendinnetjes van de jarige job. Na de lunch ga ik met de taxi naar het centrum van Beirut en uiteraard, ook hier hebben ze een Starbucks. Kan 1 iemand niet een keer voor de grap iets anders verzinnen en net iets andere koffie verkopen, noemen we het Sunbucks of Starboks. Dan hebben degene die het willen hun Amerikaanse herkenning en de rest de illusie dat het geen grote franchise is.

Ik wacht op de vrijwilliger uit Frankrijk Anne Claire en een Franse studente Diane (Frans uitgesproken). Na een tijdje zijn ze er eindelijk al hadden ze net zo goed Arabisch kunnen zijn. Anne Claire hoort dit vaker en Irene niet echt maar goed. We drinken wat bij de koffiesjop, lekker hypocriet hè ;) en gaan lopen langs de boulevard. Het is rustig op straat wat deels komt doordat de Ramadan is begonnen. We komen al redelijk snel bij de Pigeon Rocks, prachtige rotsvorming net langs de kust. We genieten even van het uitzicht terwijl we discussiëren en praten over van alles en nog wat. Diane kent alle binnenstraatjes dus lopen we een leuke route om uiteindelijk bij de Amerikaanse universiteit uit te komen. Een mooi campus waar de wederom praten over van alles en nog wat: boeken, studie, hobby's, de islam, rechten, wetenschap etc. We genieten nog even van het uitzicht en gaan vervolgens naar de grote blauwe moskee om opgehaald te worden door een vriend v Diane.

De volgende dag gingen we wederom de stad in en deze keer zoeken we iets, een paleis die zo geheim is schijnbaar dat als je het de mensen zou vragen, ze het niet zouden weten. Het zit vlakbij de grote blauwe moskee maar helaas, OOK wij kunnen niks vinden dus het blijft een mysterie. In onze zoektocht komen we nog wel een gebouw tegen dat alleen een voorkant heeft en deels afgebroken verschijnen er bomen en plantengroei. Het heeft iets futuristisch en verlaten. Hierna komen we wat afgezette wegen tegen bij een parlementsgebouw waar ook een aantal tenten staan. We lopen erlangs en er liggen gewoon mensen in, al durf ik niet lang genoeg te kijken om zeker te weten of ze gewond zijn. Als we aan de voorkant komen van het gebouw hangen er verschillende vlaggen waaronder die van de VN dus dit maakt mijn idee dat er misschien echt gewonden lagen iets realistischer.

We lopen naar de blauwe moskee die met een aantal kerken op de achtergrond een mooi beeld en contrast biedt. Ik neem even een kijkje binnen omdat we toch moeten wachten op Diane en ondanks dat ik mooie gebouwen kan waarderen, vind ik het ergens altijd jammer dat gebedshuizen altijd zo overdreven groot en kitsch moeten zijn. Dat is de reden dat ik ook eigenlijk niet per se de binnenkant hoef te zien want gegarandeerd dat het helemaal van goud is. De gebedshuizen simpel houden zit er helaas niet in, ook al heb ik van horen zeggen dat moskeeën en kerken zo wel bedoeld zijn, maar dat terzijde. Ik moet ook toegeven dat het een mooi beeld is in een stad die op zichzelf al erg mooi is. Vele balkonnetjes, mooie gevels, kleine straatjes met slagerijen, bakkerijen e.d., maar ook erg veel groen en zo nu en dan gekleurde huizen en een beetje invloeden van landen aan de mediterranée. Bij de moskee staan ook nog mooie versiersels ter ere van de ramadan.

Diane is inmiddels gearriveerd en we lopen een flink stuk om een ijsco te eten op een mooie locatie. Onderweg krijgen we een geschiedenisles over de oude scheidingslijn tussen het christelijk en moslim gedeelte tijdens de oorlog van 1975-1992 wat voor studenten een groot probleem was. Een kennis van Diane heeft deze grens elke dag minstens 2 keer overgestoken met gevaar voor eigen leven, er waren namelijk sluipschutters op de loer. De gebouwen met kogelgaten zien we ook regelmatig en een tank met een soldaatje erop achter een flinke loop van een aardig kaliber kun je ook tegen het lijf lopen. Sowieso zijn grensposten normaal maar later hoor ik dat de apparaten die ze gebruiken om te meten of je een bom hebt niet eens werken :) Inmiddels aangekomen bij de ijssalon nemen we het er uiteraard even van en wanneer een derde Fransoze Gianne arriveert, die zoals de andere twee ook aardig wat Arabisch kan en in het midden oosten heeft gewoond, voel ik me toch wel een buitenbeentje. De connectie tussen Frankrijk en Arabische wereld komt sowieso in verschillende dingen terug, net alsof ik in Marokko of een andere voormalige kolonie ben, wat ook zo is maar ik nooit van geweten heb. Hoe dan ook, mijn reactie als minderheid is om lekker de draak te steken met hun leuke accent wanneer ze Engels spreken. “Honourable” bijvoorbeeld maar ook “disgusting” blijft een klassieker. Over klassiekers gesproken, er rijden hier auto’s die je nooit bij ‘ons’ zou zien rijden en al zou het zo zijn, niet in deze staat. Eigenlijk heeft elke auto hier wel schade en dan heb ik het niet over een krasje, nee dan heb ik het over een stukken lak eraf, deuken en verkleuring van heb ik jouw daar. Het verkeer is sowieso een verhaal apart.

We hebben besloten de volgende dag een auto te huren en uiteraard ben ik degene die moet rijden. Ik krijg die avond wat tips en regels die gelden of beter gezegd niet gelden. Iedereen rijdt als een gek, ten minste zouden wij zeggen. Duidelijke scheidslijnen zijn er niet op de weg als je de chauffeurs moet geloven. Van elke 2-baansweg wordt minstens een 3e maar het liefst een 4e gecreëerd. Lekker dicht tegen elkaar aan rijden, een keertje toeteren dat je eraan komt (bijna nooit agressief, geen sarcasme) en waar het mogelijk is, gewoon gas geven en inhalen. Ik noem het een opportunistische rijstijl want ze gaan vaak half op de weg rijden en zodra ze er links of rechts langs kunnen of zeker weten dat de ene baan sneller is, dan gaan ze ervoor en bumper kleven hoort daar natuurlijk bij. Dit is allemaal niet zo gek als je hoort hoe rijlessen gaan, namelijk naar voren tot de 2e versnelling en achteruit rijden en dat allemaal op een parkeerplaats. Deze verlaten ze nooit dus hoort parkeren er natuurlijk wel bij. Stel je voor zeg, je rijbewijs halen en niet kunnen parkeren! Rotondes zijn echt geweldig, iemand die er op komt en eigenlijk helemaal rond moet gaat gewoon in tegengestelde richting rijden en er meteen weer af. Ook links blijven rijden terwijl ze eraf moeten is zeer gebruikelijk en niemand die het erg vindt dat je alles ophoudt doordat je altijd wel iemand af moet snijden. Niemand wordt kwaad, maar toch vraag ik mij af of ze ooit van, voorsorteren hebben gehoord, wat is dat ook alweer??

Ik ga mij ook wagen aan dit avontuur, maar eerst nog even een kennismaking met 2 nieuwe vrijwilligers: Sandra die half Egyptisch en half Zweeds is en Esther uit Australië. Met de laatste kan ik het meteen goed vinden en zij is dan ook mijn leeftijd. Het is toch wel leuk om even goed Engels te kunnen praten, want de Franse meiden praatten toch best veel in hun eigen taal onderling. Ze maakten netjes hun excuses maar ik vond het niet erg en kreeg ook meteen een goede uitleg waarom veel Fransen doen alsof ze geen Engels kunnen: ze zouden zich schamen. Dat geldt zeker voor Anne Claire die het ook niet echt op prijs stelt dat ik soms lach om het accent of uitspraak, maar geintje moet kunnen. De zoon des huizes bourgois spreekt al aardig goed Engels en ook d kleine van acht probeert het. Ze zegt al zelfs “I’m fine, thanks” zonder dat ik iets gevraagd heb. De jongste heeft haar manier om haar kennis van Engels te compenseren, namelijk gek doen en constant aandacht trekken. Ook gewoon lekker Frans tegen me praten ondanks dat ze weet dat ik er niks van begrijp. Ik weet gelukkig nog wel een paar woorden al zeg ik een keer gross met een Frans accent wat dik betekent dus dat was natuurlijk een lachwekkend misverstand. De 2 meiden zijn sowieso erg vrolijk en geestig. Van de jarige job leer ik een aantal stoere handbegroetingen die eindigen zoals Will Smith in Fresh Prince vroeger deed. Uiteraard leer ik haar die versie die zij weer met andere mensen doet. De legende leeft voort. Ook probeer ik ze het Predator geluid te leren dat vanuit je keel komt en bij hun uiteraard leidt tot gorgelend G geluid. Ze blijven proberen ;)

De volgende dag gaan wij proberen een auto huren en heeft Gianne haar rijbewijs gehaald, ondanks dat ze niet kan rijden. Ze woont er nog even dus dat komt mooi uit bij het regelen van de auto. We zetten de auto op de naam van Anne Claire omdat ik mijn rijbewijs niet bij me heb, Franse betaalt met gaar creditcard en geeft haar adres op en ik ga dus rijden wat geen enkel probleem is. Het rijden gaat me ook best goed af, waarschijnlijk omdat ik op een baan blijf en niet half-half. We gaan naar een klooster een Byblos, oudste stad ter wereld. Dit is ook best een mooi aanzicht met de ottomaanse, romaanse en andere stijlen van bouwen. Er zijn enkel wat ruïnes overgebleven. Hier eten we een opgerolde durum achtig broodje met knoflooksaus die heel sterk is maar ook met friet ertussen. In Libanon wordt bijna alles met brood gegeten, heel dun zoals een Turkse pizza. ‘Manouche’ is een erg lekker warm ontbijtbrood met bijv. tijm wat ik echt moest proberen. Het is erg zout en zit veel olijfolie op maar toch best lekker. Ook wat zoetigheden hebben we bij de bakker ingeslagen en heb de vorige dag ook al wat typische Libanese gerechten op. Het is altijd een soort tapas idee, vele borden met allerlei dingen erop en brood om het mee weg te werken. Op de weg terug zien we nog een oud vrouwtje in een kever die even angstig lijkt te rijden maar even later lekker tegen een jonge vent die toeterde haar hand omhoog stak van wat mot je, geweldig! Nog wat homemade ice tea gedronken en dan nemen we afscheid.

We gaan zelf de volgende dag richting Akkar maar eerst nog even naar de Jeita grotto. We worden door de chauffeur van de baas des huizes afgezet en opgehaald wat erg relaxed is natuurlijk. We nemen met zijn vieren nog de 2 zusjes mee en gaan lekker vroeg wat maar goed was ook. We waren bijna alleen en konden in alle rust genieten van dit prachtig stukje natuur. Echt prachtige stalagmieten en stalactieten, in allerlei vormen en maten. Eentje was 8 meter lang, een van de grootste ter wereld. Je kon er af en toe een figuur uithalen, toren van Pisa, bloemkool, mensen die kussen en deden mij ook denken aan de kastelen bij de droomvlucht in de Efteling. Er is ook een bootrit die nog mooier is vanwege de weerkaatsing van het blauwe water. We mogen geen foto’s nemen wat natuurlijk erg jammer is. De meiden genieten nog even van de dieren die in kooien langs een pad naar de uitgang staan. Uiteraard doen ze de geluiden nog even na en gaan we weer terug naar Monte Verde. We relaxen nog even, eten nog wat heerlijk vers fruit en kletsen nog wat alvorens opgehaald te worden door de NGO chef Friedrich uit Duitsland. Een grote smeltkroes zullen we maar zeggen.

Volgende keer over de eerste week hier in het noorden van Libanon, Insha’allah! Veelgebruikt woord wat net zo goed nee betekent als iemand een belofte maakt, dus houd me niet aan mijn woord ;)